Temmuz 2024, Eskişehir

SIRA BANA GELMEZ

Hayatın akışı içinde yaşanan birtakım olumsuzlukların, afetlerin, felaketlerin sadece başkaları için var olduğu sanılır. Bu düşünce çoğu kez insanın inancından bağımsızdır. Hadi inançtan, inanılandan olduğunu kabul edelim. Olumsuz olaylardan, afetlerden, felaketlerden kişiyi koruyan, tanrı ve melekleridir onlara göre. İnancı zayıf, hatta ateist bir insan da, kendisini koruyan ve kollayan bir gücün veya güçlerin olduğu sanısına kapılabilir. Bu güç / güçler olmasa da yaşadığı sürece, hayatını etkileyecek olumsuz bir olayın /olayların kendisinin başına gelmeyeceğini sanır. Sanki özel biri. Sanki sıra asla ona gelmez... gelmeyecektir! Bilmediği bazı güçler, olumsuzlukların olmayacağına dair garanti vermişlerdir.

Yaşadığım (ız) birkaç olayla sadede geleyim: 6 Şubat depremi öncesinde, tarihteki Antakya depremlerini defalarca okumuştum. 115 yılında ve 525 yılında meydana gelen her bir depremde, 250 bine yakın insanın öldüğünü üzülerek öğrenmiştim. 2 400 yıl içinde 30'a yakın büyük depremin olduğunu, bunlar içinde yedisinin çok yıkıcı olduğunu okumuştum. Ama sekizinci yıkıcı depremi yaşayabileceğim, pek çok insan ölürken sağ salim kalacağım hiç aklıma gelmemişti. Çünkü ben özel biriydim. Kendini özel sanan pek çok insan gibi. Beni / bizi koruyan, kollayan, ne idüğü belirsiz bir güç vardı. Bu güç her ne ise, bana garanti vermişti çok yıkıcı bir depremin olmayacağı konusunda.

Herhangi bir müteahhit, bir binayı usulüne göre yapmadığı zaman, binanın deprem sırasında yıkılacağını bilir. Ama o binayı deprem mevzuatına göre yapmaz yine de. Cahil cesareti. Çünkü o, özel biridir. Yaşadığı sürece, söz ettiğim o yedi yıkıcı depremin benzeri olmayacaktır. O adını bilmediği, ne idüğü belirsiz varlıklarca, güçlerce korunmaktadır.

Acemi şoförler de, usta şoförler de kaza yapar. Aceminin kaza yapma korkusu, ustasına göre daha fazladır. İnsan ustalaştıkça cesaret kazanır. O usta şoför, yollarda, inandığı veya ne idüğü belirsiz varlıklarca korunmaktadır. Nedenlerine ve oluş şekillerine bakıldığında, büyük çaplı ölümlü kazaların, genellikle kendini tecrübeli olarak nitelendirenşoförler tarafından yapıldığı tespit edilmiştir.

Yıllar önce kamuda çalışıyordum. Çalıştığım birimde bir hastalık sayıca arttı. Yıllara dağılarak: bir, iki, üç, dört… Dörde gelince ben oradan ayrıldım. Korkudan değildi ayrılışım. Şartlar onu gerektiriyordu. Acaba beşinci kişi kim olacaktı? Aradan kısa bir zaman geçecek ve o beşinci kişi ben olacaktım. Şaşırmıştım. Oysa ben özel biriydim. Bazı güçlerle, yazıya dökmediğim sözel antlaşmalar yapmıştım. Yaşadığım sürece, bu hastalığın bende olmayacağına dair garanti vermişlerdi.

Kötü bir hastalığa yakalan kişi, bazen, “Neden ben! Neden!” diye üzülür, bağırır, çağırır. Oysa diğer insanlarla eşit şartlar içinde yaşıyoruz. Sıra, başkasına nasıl geliyorsa, ona da, bize de gelecektir, gelmiştir. Ne inançlı olanların, ne de başka birilerinin… Korunduğu morunduğu yok! Sıra elbette ona, bize, sana, bana gelecektir.

Ha, bu arada gerçekten sırası olmayan durumlar da var: Şüphesiz ki ölümün!