Kişinin değişme, kendini dönüştürme potansiyeli olan bir öz ü vardır. Bu öz var olanın üzerine kurulmuştur. O halde var olan el altında olan, mevcut, zeminde bulunan Kant ın numen dediği kendinde şeydir. Yer ve zamanda izafi tanımlamadır. Bunun tarihi, evrim gereği düzenlenenmiş için saf olanına yani apriorik formuna ulaşılması güçtür. Sentetik olarak sadece bilineni sınırlıdır, genişletilemez, indirgenemez ve genellemeye uygun değildir. Öteki, öz ü tanımlamaya kalkıştığında Descartes ın şüpheleri ile form analizini yapma yeterliği tartışılır hale gelir. Descartes rüya dadır. Descartes cini sürekli insanı yorar. Yoruma ihtiyaç duyulan olunca analitik değerlendirme ile kısmi bir değerlendirme olur. Kişi karar anından uzaklaşır. O yüzden Descartes düşünüyorum öyleyse var ım der.
Bu düşünme ikincildir. Var olan uzay zamanda şimdi buradadır. Olacak olan iç ve dış unsurlardan etkilenir. Sosyal unsurlar öz ü şeyleştirir, soyut kavramdır. Somut olanı ancak benzetme ile anlamaya çalışır. Tümden gelenle yapınca teleolojik inanca dayalı transdantal durum mutlak, zorunlu, olası sorunsalları çetin çevizdir. İnsanı Gödel in tamamlanamazlık hali ile insanı krize sokar. Ezeli ve ebedi kavramı ile insanı eksilterek inanç durumunu öne çıkarır. Heisenberg belirsizliği ile kaygılı insan gözlenir. Bu durum için bağlam kavramı geliştirir. Bağlam inanç alanında önyargı kavram sorunsalları ile de mücadeleye ihtiyaç duyar. Tüme vararak karar vereyim diye düşünür. Örneklem için veri toplar. Ölçek ile anlamlandırır. Bu anlamlandırma kesikli veya sürekliğe göre kontrol ve denetime tabidir. Olay olasılığı koşullu veya koşulsuzdur. Koşullu olanları denetimli gözleme tabi tutar. Beklenti durumları sistematik doğrulanır. Öngörü bağlamı için temel yapı eleman belirlenmesi için istatistiki kararlar verir. Bununla beraber rastgele durumlar deneyimlemede gruplamayı engeller. Bu sorunsalı aşmada kestirim için varyans analizi yapar. Regresyon ve korelasyon açısından hipotezler kurulur. Parametrik analiz ile şimdi burada olayı değerlendirilir. Ancak bu analiz atipik olanlar için uygun değildir. Paradoks olarak insanı şüpheye sokar. Bu durumda insan, danışmansız sistem açısından Kuhn paradoksu ile düştüğü çıkmazdan çıkmaya çalışır. Bunun için de her olayı kendi içinde somut olana göre değerlendirerek karar anına ulaşmaya çalışır.
Somut olay kendinde, kendi yararında, kendi yakınında göre zorunlulukla, olması gereken ile yani kanıt aracılığı ile incelenir. Kanıt değerlendirme alanım olan adli tıpta çalışmaktayım.
Sonuç olarak olay ın özü kavramında üsteki açıklamalarla karar alma yolunda kanıt arama önermekteyim. Ne dersiniz?