HAYATIN İÇİNDE , HAYAT OLABİLMEK…
‘’En çokta 3 şey yorar insanı; Affetmek, içi yanarken susmak ve olmayacağını bildiği halde hayal kurmak’’
C. Palahniuk
Her şey bir nefes almakla başlayıp, bir nefes vermekle son buluyor. Mutlulugu, hüznü, acıyı, kederi, büyümeyi, insan olmayı, insan kalabilmeyi…daha onlarca şeyi bu iki nefes arasına sığdırmaya çalışıyoruz. Peki sığdırabiliyor muyuz? Yada hangi değerleri bu iki nefes arasına sığdırmak istiyoruz? Bu ne kadar bize bağlı gibi görünse de, ataerkil toplumda yaşayan kadınların hayatına neleri sığdıracaklarına erkekler karar verebiliyor. Doğduğun coğrafya kaderindir diye bir yazı okumuştum. Çok ilgi çekmiş araştırma yapmıştım. Doğduğun coğrafya kadınların kaderini erkekler tarafından belirliyor olduğunu öğrendim. Ne kadar acı bir durum. İnsan olarak geldiğin dünyada yaşamını, giyimini, konuşmanı, oturma şeklini bile erkekler belirliyor. Neden peki? Sorgulayamazsın, konuşamazsın, düşünemezsin, yaşayamazsın…
Canımız, kanımız, varlığımız kadınlarımız. Adına şiirler, şarkılar, hikayeler yazılan kadınlarımız. Anamız, bacımız, kızımız, atamız kadınlarımız. Her yerde olan hayatın içinde olamayan olmasına izin verilmeyen kadınlarımız. Kadın olmanın sorumluluğunu, yükünü sırtında taşıyan kadınlarımız. Bu yükü sırtımıza kimler yükledi? Kendi canımızdan can kattığımız erkek çocuklarımız mı, onları yetiştiren toplum kültürü mü?
Hepimizi bir kadın dünyaya getirdi. Belli bir yaşa kadar tüm bakımımız ile ilgilendi. Yedirdi, giydirdi, uyuttu, büyüttü. Baktığı büyüttüğü oğlunun gün gelip bir kadına şiddet uygulayacağını düşünmedi, düşünemezdi. Çünkü o bir anne, bir kadındı.
8 Mart Dünya kadınlar günü. Amacını, nasıl var olduğunu anlatmak yerine , anma günü olan böyle değerli bir durumu, altın gününe, hediye gününe çevrilmesine bir son verilesi gerektiğine vurgu yapmak istiyorum. Kadınlar günü, anneler günü, babalar günü…daha bir sürü gün sayabilirim. Asıl önemli olan insan olma günü olmalı ve 365 gün devam etmeli. Biz nelerin gününü kutluyoruz? Sevginin, annenin, babanın…günümü olur? 364 gün hatırlanmayanın bir gün güzel sözlere, hediyelere boğulması. Ne kadar üzücü bir durum değil mi? Bunları yazarken bile duygularımı, düşüncelerimi ifade etmekte zorlanıyorum. Siz hiç akşam işten dönerken bindiğiniz taksiden tedirgin olup birilerini arayarak kendinizi güvende hissetmek zorunda kaldınız mı? Giydiğiniz kıyafet yüzünden dayak yediniz mi yada öldürüldünüz mü? Düşüncelerinizi açıkça ifade ettiğiniz için ötekileştirildiniz mi? Peki dünyada yaşamak için doğmuşken yaşayamamak nedir hissettiniz mi? Yaşadıklarınızı ağzınızın dolusunca susarak bağırdınız mı? Umarım bir gün anlarsınız.
Affetmek, içi yanarken susmak ve olmayacağını bildiği halde hayal kurmak. Dünyaya yaşamak için gelmiş olan kadınlar artık bunları istemiyor. Sadece insan olarak var olmak istiyor.
Kadının insan olarak değerlendirildiği bir dünyada var olmak umuduyla, Dünya emekçi kadınlar günümüz kutlu olsun. Sevgiyle kalın.
MERAL TIRAŞ

Yorumlar (4)