EĞİTİM VE ÜRETİM

Eğitim bireyi ilgi ve yetenekleri doğrultusunda hayata hazırlamak, iş ve meslek kazandırmanın yanında ahlâkî, sosyal açılardan geliştirmektir. Toplumun ahlâkını, anlayışını, kültürünü ise ekonomi belirler. Eğitim iktisadî hayata bağlıdır ve onun ihtiyaçlarına göre şekillenir.

Türkiye’nin dünya sıcak para sistemine bağlı ekonomisi tüketici kitleler yaratılmasını gerektiriyordu. Buna uygun olarak eğitim sisteminin felsefesi, işleyişi, programları ve modeli biçimlendirildi. Tasarrufun yerine savurganlık, üretimin yerine tüketim ikame edildi ve tüketimde özgürlükçü toplumsal aidiyet olarak muhafazakâr kitleler yetiştirildi. Tüketim özgürlükçülüğünün üst yapısı olan muhafazakârlık ve Orta Çağ değerleri eğitimin üst yapısal hedeflerini oluştururken millîlik ve bilimsellik önemli ölçüde dışlandı.

Dünyada ve Türkiye’de yaşanan ekonomik kriz var olan sistemin sürdürülemeyeceğini göstermekte ve üretime dayanan yeni bir sistemi zorunlu kılmaktadır. Türkiye iktisadî olarak bu dönüşümü sağlamadan eğitimde hiçbir sorununu çözemez.

Öncelikle atılması gereken adım merkezî planlama ile bölgesel kalkınma göz önünde bulundurularak tarım ve sanayinin geliştirilmesi ve büyük kentlere göçün tersine çevrilmesidir. Mevcut hareketlilikte hiçbir planlama yapılamaz. Göç veren bölgelerde bina başına düşen öğrenci sayısı az iken İstanbul başta olmak üzere büyük şehirlerde bina yetersizliği bulunmaktadır. Bu planlamalar yapılırken hangi yörede ne tür bir iktisadî hayat varsa ona uygun meslek lisesi açılmalıdır. Eğitim üretim yaşamının ihtiyaçlarına göre şekillenmelidir. Zaten bu yola girildiğinde eğitimin felsefesi de modeli de programları da kendiliğinden değişecek, muhafazakârlığın ve Orta Çağ’ın yerini millîlik ve bilimsellik alacaktır.