SUSTURAMIYORUM
Duygular! Ben mi sizin esirinizim yoksa siz mi benim esirinizsiniz yıllardır? Doğru olanı yapmak, aileye yakışanı yaşamak. Susmuyor kafamda sesler. Susturamıyorum. Kapı yine çalacak mı eskisi gibi? Doktorlar, avukatlar… annem coşkuyla anlatacak mı komşulara ne kadar talibi olduğunu, beğenildiğini, takdir edildiğini. Kimse yakışmadı bana hep eksikleri, ayıpları vardı. Şimdi oturuyorum aynanın karşısına, tarıyorum, gür kahverengi saçlarımı. Sesler susmuyor, sesleri susturamıyorum. Kapıyı çalanların hiç biri tutamadı elimi, bakmadı gözümün içine. Aileye yakışanı, bana yakışanı bulamadık. Sürüyorum lavanta kokusunu bileklerime, boynuma. Yürüyorum aynı caddelerde ayakkabılarımın sesleri doluyor boş sokaklara. Yine dolacak mı sokaklar tıpkı eskisi gibi, içilecek mi kahveler, okunacak mı fallar, şen kahkahalar dolduracak mı caddeleri, bahçeleri? Gülümsüyorum buradaki komşulara. Artık tanıdık değiller. Yine köşe başında delikanlılar bekleyecek mi beni? Karşıma çıkıp Bicibici yemek istediğimi soracaklar mı? Utanarak bakacak mıyım susarak eskisi gibi? Susmuyor sesler, susturamıyorum. Yakıştı mı bana boş odalar? Tek tek giden sevdiklerimle sessizliğe büründü koca ev, çalınmaz oldu kapı. Susmuyor sesler, susturamıyorum. Bana yakışan, aileye yakışan bulunamadı. Oturuyorum evde, ne kapı çalıyor eskisi gibi, ne sokaklar doluyor kahkalarla. Susmuyor sesler, susturamıyorum.