Hırslı çocuklar yetiştiriyoruz... Daha çok okusun, daha çok başarılı olsun, hep önde olsun, hep kazansın... Çocuklarımızın hayallerini sormadan onlar adına kararlar verip, onlar adına yaşıyoruz onlara biçilmiş hayatı... Sonra merhametsiz çocuk oluşundan dem vuruyoruz. Yaş aldıkça, “Bu çocuk kime çekti, biz böyle değildik“ diyoruz, örneklerimizi verirken hep uzağa bakıyoruz, yakınımızda olup biteni görmüyoruz, yeri geldiğinde konuşmalarımızın hepsinde “Ben onun iyiliği için diyorum“ diyoruz.
Çoğu kez beynimiz kodlanmış gibi sürekli çocuklarımızın iyi olması için onlara akıl veriyoruz. Tabii ki onlar için iyi olanı istemek, onlar için güzel şeyler dilemek hakkımız, fakat her şeyi abarttığımız gibi bunu da abartıyoruz. Nedense hayatımızda hep bir öğreticilik kaygısı güdüyoruz, çocuklara düşünmeyi değil de hazır düşünceyi aşılıyoruz. Bunu yaparken yine Ayşe‘nin oğlu Ali‘nin kızıyla örnek veriyoruz. Yıllar geçiyor fakat düşünceler değişmiyor, bir grup anne baba geleneksel çocuk yetiştirmeye çalışırken diğer bir grup ise modern anne baba olup proje çocuk yetiştirme derdine düşüyor! Tam da burada başlıyor asıl sorun. Mutsuzluğun temelleri de burada atılmaya başlanıyor. Çocuklarda gelişen ani sinir olaylarının, çıkışlarının nedeninde bunların yattığını düşünüyorum, hızlı yaşamlar, iş yoğunlukları, zamanın yetmemesi… Her şeyi bir kenara bırakıp düşünelim. Çünkü çocuklar kendileri olmaktan çok onları yetiştiren anne ve babalarının hayatlarını yaşıyor, oyun oynamayan, kendini ifade edemeyen, her şeyi sadece dersler ve testler olan çocuklar ne kadar mutlu olabilir ki? Çocukların gözlemledikleri kaydettikleri ve kendilerine mal ettikleri çok şey oluyor, hep diyoruz ya “Nasihat mi davranış mı?” diye… Bu sorunun cevabını unutuyoruz. Nedense çocukları hep bir akademik kaygıyla yarıştırıyoruz. Rahat bırakalım biraz çocukları, kendi özgür alanlarını oluştursunlar. “Yedi yirmi dört ders çalışsın.”dan, “Günlük şu kadar kitap okusun.” Niceliğinden kurtulalım. Her şeyi puanlama derdimiz neden? “Birilerinin lideri olsun, birilerinden önde olsun.” Nedenimiz ne?Doğru anne-baba bize göre size göre, çevreye göre değil,kaç çocuk besleyip büyüttüğüne tecrübe edinip edinmediğine,ya da hangi üniversiteyi bitirip, bilmem kim yazarın kitabını okuyup, okuduğunu çocuğunda uygulamaya çalışan teorisyen yanı ağır basan anne-baba da değildir.
İyi anne baba çocuğuna zaman ayıran, özleyen, dinleyen, onun adına kara vermeyip birlikte karar alabilen, o evin içinde çocuğun da söz hakkı sahibi olduğunu kabul eden, hata yaptığında uygun dille çocuğu uyaran, yeri geldiğinde çocuktan özür dileyip çocuğuyla ağlayabilen anne babadır. Çocuğunu hırslı değil azimli çocuk olarak yetiştiren anne babadır. Bu hayatta kazanmanın olduğu kadar, adilce kaybetmenin de olduğunu öğreten anne babadır. Çocuğa insan olmanın erdemini vererek sadece rehberlik edendir.