KUYU
Beni dünyaya kapattılar Meltem!
Gevşek elleriyle demir kapıları,
Sımsıkı örttüler içerden.
Beni dünyaya kapattılar Meltem!
Ruhsuzlar ülkesine
Ve sinir ustalıkları adresine…
İnsanlar var etrafımda gülüm!
Diken diken, zulüm zulüm
İnsanat bahçesinde soluyor âlem…
İnsanlara binmiş hüzün
Ve evlere sinmiş matem
Galiba ölüyorum…
Ruhumu çalmak istiyorlar!
Beni benden almak istiyorlar.
Görmüyor mu gözün?
Camlardan yeşil yeşil bakıyorlar,
Benliğimi yakıyorlar.
Susuyor kanıma zebaniler sessiz…
Utanıyorum kızım! Korkuyorum!
Nüksetti yine ahlâk sızım.
Tut ellerimden!
Dünya çok kalabalık, çok ıssızım…
Ellerimi çözmesinler Meltem!
Kavuşmayacaksa yakası gönlümün
Kızıl maskeler ardında kalacak madem
Yırtılmasın sırtımda elbisem…
Ellerimi çözdüler kızım!
Söyle cinlere, beyaz tenlere bağlasınlar.
Tutamam kendimi, dokunur sesim
Ruhların en kar-anlık mahremine…
Çığlık çığlık düşer sırtlan çığı
Sırtlar cesedimi, bir dışkı gibi örter hemen.
Ve başlar yalnızlığın altın çağı…
Durmadan birileri gülüyor.
Söyle gülmesinler Meltem!
Ağlamayı bilmiyorlar…
Avucumun boşluğu parselli
Karanlık şehirler yükseliyor!
Eksiliyor toprağım dirhem dirhem…
Düşlerimi düşürdüler kuyuya kızım
Kırıldı her şeyim, sadece bir nazarda
Kalmadı umudum.
Açsa da nergisler gözünü bu mezarda
Soldu artık güller -lanet olsun!- bir baharda…
Ben intizara mahkûm oldum.
Uzatmasınlar ellerini
Satacaklar bilirim, bezirgânlı pazarda
Ben kıssayı, kısaca yeniden yazdım.
Elleri sevsin Züleyha!
Kuytularda kuyulansın artık Yûsuf…
Düşüncemi duyamıyorum, düşlerimi göremiyorum.
Düşünmeden duramıyorum!
Kar-anlığa düşüyorum… çok üşüyorum!
Ne güzel yakıyordu bulanık selleri
Aktıkça eriyordu buzdan gizleri
Kızıla çaldı gözleri, yıldırımlarla.
Yıldızlardan yıldı, yeryüzüne indi birden!
Böyle silinip gidecek miydi tırnak izleri,
Yağmurlarla penceremden?
Beni dünyaya kapattılar Meltem!
Sözlerimi çaldılar kuzum.
Gözlerimi aldılar benden.
Gözlerimi göremiyorum.
Nereye bakıyorlar şimdi bilmem…
Haluk Gökalp